Uit Golfers Magazine: Torenhoog I

Je hebt hoge scores, en je hebt hoge scores...

We zijn gewend aan lage scores. Liefst moeten ze nog lager. Onze helden zijn de golfvarianten van Superman, Superwoman, Batman en Spiderman. Maar soms gaat er toch iets mis. We kunnen het zo moeilijk vatten. Wie zien het bijna wekelijks aan de reacties op de prestaties van Joost Luiten. ‘Als je wint, dan heb je vrienden’, zong Doe Maar. ‘Victory has a thousand fathers; defeat is an orphan’, zei president John F. Kennedy na de mislukte invasie in de Cubaanse Varkensbaai in 1961. Helden mogen niet falen.

Voor veel van zijn fans is het onbegrijpelijk dat Luiten niet voor de Ryder Cup 2016 werd gekozen, ook al gaven zijn resultaten en positie op de rankings captain Darren Clarke geen enkele reden om hem een wildcard te verstrekken.

Clarkes beslissing deed helemaal niets af aan het feit dat de Bleiswijker nog steeds een van de betere spelers van de Europese Tour is. Hij bewees dat nog maar eens met zijn goede spel en zege op The Dutch. Luiten won vijf keer op de Europese Tour in zes seizoenen. Dat doet niet iedereen hem na.

Maar wee je gebeente als Luiten een week niet goed speelt. En de rapen zijn helemaal gaar als hij een paar toernooien op rij niet naar behoren presteert. De mailboxen lopen vol, ook die van Luiten zelf. Het taalgebruik is soms aandoenlijk, soms ook van een niveau dat je in golf niet verwacht.

Golf is helaas een sport waarin nauwelijks plaats is voor fouten. Het slaan van een golfbal hoort tot de moeilijkste dingen in sport. Volgens een onderzoek van de Amerikaanse krant USA Today van een jaar of tien terug staat het slaan van een honkbal bovenaan, gevolgd door autoracen, polsstokhoogspringen en het slaan van een rechte drive.

Toch kan er in golf veel verkeerd gaan, en soms is dat voor de toeschouwers niet eens zo erg: een verkeerd teeshot oogt altijd wel spectaculair. Denk aan die arme jongen die vorig jaar tijdens het KLM Open zijn Beat the Pro-afslag rechts over de tribune slicete. Zijn most infamous moment, versterkt door de lijn van de Protracer, ging via onder andere CNN de hele wereld over.

Phantom of the Open

Golf is in feite de kortste lijn van A naar B. Simpel.

‘Golf is a simple game, but my no means easy’, waarschuwde de Amerikaanse coach Gary Wiren mij dertig jaar geleden tijdens de roemruchte Telegraaf-Dunhill-dagen. Er kan gewoon te veel misgaan. Vanaf de tee, vanaf de fairway, vanuit de rough, vanuit de bunker, naast de green en zeker op de green.

Ken je die beroemde sketch van de veel te vroeg overleden Robin Williams over golf?

‘You put the hole hundreds of yards away.’

‘Like a bowling alley?’

‘No way! I put stuff in the way, like trees and bushes…. and a pool and a sandbox to grab your ball.’

Het ergste – of misschien wel het mooiste – is dat je geen tweede kans krijgt. In tennis heb je een tweede service, kun je zelfs twee sets verliezen. En nog kun je zegevierend naar de kleedkamer gaan. In golf is een slag een slag en aan het einde van de rit tel je alles op. Je zet je handtekening op je kaart en de score staat voor altijd vast.

Ene Clifton McDonald ondervond enkele maanden geleden dat elke slag telt. De inwoner van Medidian, Mississippi deed mee aan een van de vele local qualifiers voor het U.S. Open. McDonald, die op Linkedin aangeeft een pro te zijn van de Northwood Country Club in zijn woonplaats, ging op de par-72 baan van Silverlakes in Glencou, Alabama uit in 68 slagen, het gevolg van een bogey, vier double bogeys, een triple bogey, een quadruple bogey, een zevenvoudige én een negenvoudige bogey. Op zijn back nine deed Clifton het iets beter (59) voor een totaal van 127 slagen.

Meteen schoot me een andere naam te binnen: Maurice Flitcroft. Het leek wel of zijn reïncarnatie in het diepe zuiden van de VS had gespeeld. Flitcroft was zo beroemd, dat hij in 1985 al in de tweede editie van Golfers Magazine een artikel van twee pagina’s waard was. Later werd er zelfs een boek over hem geschreven: Phantom of the Open. Flitcroft, die in 2007 op 77-jarige leeftijd overleed aan de complicaties van een longontsteking, was zoiets als skispringer Eddy The Eagle en schaatser Antonio Gomez: een fenomeen omdat hij zo slecht was. Hij was de luis in de pels van de R&A en zelfs toen Flitcroft tien jaar geleden het tijdelijke voor het eeuwige verruilde, wilde men in St Andrews niet eens echt reageren. De Royal and Ancient kwam niet verder dan dat Flitcroft ‘alleen in qualifiers had gespeeld’.

Nee, humor hadden ze en hebben ze niet bij de R&A.

(JKVDV) 

Lees morgen deel II van dit artikel uit Golfers Magazine 4, hierin komen enkele roemruchte voorbeelden aan de orde.

(Foto: Getty Images / Maurice Flitzcroft)