Uit Golfers Magazine 2: Joelen

Heel lang geleden kwam ik voor het eerst op het Dutch Open. Het toernooi werd gespeeld op de mooie baan van de Kennemer als ik het mij goed herinner. Een van de trekpleisters was 'The Great White Shark', Greg Norman.

Zoals het hoort volg je de grote namen en dus liep ik samen met vele duizenden andere mensen een aantal holes met de Australische grootheid mee om te zien hoe hij zijn kunsten vertoonde. Het was volgens mij op de zesde hole dat hij slechts op een paar meter van mij af stond. Norman bestudeerde zijn lijn naar de vlag en ik keek mee. Maar ik maakte een onvergeeflijke fout. Ik ging op een takje staan. Deze doodzonde leverde mij een dodelijke blik op van een van de beste golfers ter wereld.

Hoe durfde ik – hoe zacht ook – een geluid te produceren waardoor hij misschien wel uit zijn broodnodige concentratie raakte. Ik stak verontschuldigend mijn hand op en daarmee was het, na nog een paar boze blikken, afgedaan. Stiekem gniffelde ik. Als honkballer moest ik vaak een bewegende bal slaan terwijl het publiek stond te juichen of joelen. Norman mocht tegen een stil liggend balletje slaan en dan moest iedereen ook nog doodstil zijn. Het zal wel.

Ik moest daaraan denken toen ik eerder dit jaar zat te genieten van een prachtige golfwedstrijd op Ziggo Sport. In Scottsdale Arizona werd het Waste Management Phoenix Open gespeeld. Meer dan 600.000 (!) toeschouwers verdeeld over vier dagen. Met als absoluut hoogtepunt de zestiende hole, de zogenaamde stadium hole. Een par-3 omgeven door tribunes en vipboxen. Vele tienduizenden toeschouwers mogen juichen, gillen en schreeuwen als de beste golfers van de wereld proberen de bal zo dicht mogelijk bij de vlag te krijgen.

Mannen als Jon Rahm, Matt Kuchar en zelfs Phil Mickelson zie je genieten van de herrie. De ene na de andere mooie afslag wordt luid joelend begroet. De spelers doen er nog een schepje bovenop door met de hand aan de oren de mensen op te zwepen om nog meer herrie te maken. Greg Norman eat your heart out.

Zelden zo genoten van het kijken naar golf. Helaas was de pret na één hole weer over. Verder mogen we in golf hooguit fluisteren als er geslagen of geputt wordt.

Hoewel, dat is niet helemaal waar. We mogen trots zijn op ons 'eigen' Open, waar we de eerste drie dagen de toeters en spandoeken ook weer uit de kast mogen halen: sinds twee jaar mag je daar op de veertiende hole ook joelen, schreeuwen en gillen. En wie wil dat nu niet? Goed voorbeeld doet goed volgen. Ik kan niet wachten, want stil zijn bij het kijken naar sport is niets voor mij.

(Deze column van Andy Houtkamp stond ook in Golfers Magazine 2. Nummer 3 komt 3 mei uit. Nog geen abonnee? Sluit dan nu een abonnement af en krijg Golfers Magazine straks elke editie thuis op de mat).