Tiger is terug (weer)

Na de tachtigste zege van Woods kon Martijn Paehlig de slaap maar moeilijk vatten.

tiger woods

Vechtend tegen de slaap ging ik door de turn van het Tour Championship. Na een vermoeiende zondag en een ruime voorsprong voor Tiger bij het ingaan van de laatste ronde, was de verleiding om vroeg naar bed te gaan groot. De voorsprong was ruim genoeg om zeker te zijn van de zege. De kans om golfgeschiedenis geschreven te zien worden hield me echter op de been, om, na het vallen van de laatste putt, volledig over de slaap heen te zijn. Starend naar het plafond dwarrelden de gedachten door elkaar. Tiger is weer kampioen. Wie had dat een jaar geleden kunnen bedenken?

Weinigen. En degenen die het zeiden, deden dat misschien wel een beetje tegen beter weten, meer gebaseerd op hoop dan op zekerheid, zo je al zekerheid hebt in de sport. Immers, het is maar net meer dan een jaar geleden dat hij onder invloed door de politie werd opgebracht, nauwelijks een jaar geleden dat Woods opnieuw onder het mes moest voor wéér een ingreep aan zijn rug, en minder dan een jaar terug dat Woods zelf uitsprak dat hij vooral hoopte op enig moment weer pijnvrij met zijn kinderen te kunnen spelen. De paar voorzichtige chips die hij van de dokter mocht maken waren nauwelijks signalen van een aanstaande return te noemen, al flikkerde er wel iets van hoop dat hij ooit nog zijn rentree zou maken.

In zijn eigen Hero World Challenge was het zo ver. De spanning werd flink opgeklopt, maar niemand wist wat we konden verwachten. Ook Tiger niet. Negende werd hij, een klassering waar je – door het piepkleine veld – nauwelijks waarde aan kon hechten, maar toch...drie rondes in de zestig maak je niet zomaar. Het kleine sprankje hoop werd groter en groter.

Langzaam maar zeker werd het spel van de inmiddels 42-jarige Amerikaan beter, scherper, competitiever. Hij werd 23ste in zijn tweede wedstrijd van het jaar, twaalfde in zijn vierde optreden van het seizoen, en zelfs tweede in wedstrijd nummer vijf. Het gonsde door de golfwereld. Tiger is terug. Nu écht. Hij mocht het Valspar Championship dan niet gewonnen hebben, de 30ste tweede plaats uit zijn loopbaan kwam toch zeker niet uit de lucht vallen?

Het waren niet alleen de kleine toernooitjes waar Woods zich weer van voren liet zien. In The Masters (T32) en het U.S. Open (MC) waren de resultaten nog niet geweldig, maar zowel in The Open (T6) en het PGA Championship (2e, zijn 26ste top-10 in een Major, naast dus die veertien zeges) stond zijn naam op enig moment bovenaan het leaderboard en ging het 'Tiger is terug' luider dan ooit.

Een 'W' , zoals hij ze zelf altijd noemt, kreeg hij echter niet op de borden. Er zijn spelers die meer dan tien jaar wachten op hun eerste overwinning, nog geen jaar geleden kon Woods nauwelijks lopen, maar dat hij in zeventien toernooien niet wist te winnen en 'alleen maar' een paar keer in the mix was, was voor de criticasters genoeg om vast te stellen dat het tijdperk Woods toch echt voorbij was. En ja, de laatste overwinning was inderdaad lang geleden. 1876 dagen om precies te zijn, zo werd snel berekend.

Maar toen werd het zondag 23 september. De laatste dag van de ontknoping van het Amerikaanse seizoen. Als leider ging Woods naar buiten, in de wetenschap dat hij vrijwel nooit (slechte twee uit 44) dat hij als leider naar een laatste ronde ging, verloor. 23 uit 23 zelfs als die voorsprong minstens twee slagen was.

En 'dus' won Woods. Tot uitzinnige vreugde van de fans die hem bijkans vertrapten bij zijn wandeling naar de laatste green. Tiger vocht tegen de tranen, hield het maar net droog, en deed wat enkelen voor onmogelijk hielden, velen hoopten, maar niemand met zekerheid kon zeggen.

Buiten de Majors was er geen passender podium te bedenken voor de eerste overwinning van Tiger Woods in vijf jaar. Hij mag inmiddels 42 zijn, zijn uitdagers lagen in sommige gevallen nog in de luiers toen hij zijn eerste Major won, reken maar dat Woods na de tachtigste zege ook stiekem weer kijkt naar dat illustere record van Jack Nicklaus. En als hij dat zelf al niet doet, dan doen de fans en professionele volgers dat wel. Het pandemonium dat uitbrak op de slothole van East Lake, de opmars op de wereldranglijst, de ongekend hoge kijkcijfers, het enthousiasme, de gekte. De golfwereld was nog lang niet klaar met Tiger, en hij gelukkig ook niet met de golfwereld.

Tiger is terug. Weer.

World
  • Getty Images