Teveel Tiger?

In een veld van ruim honderd man is het niet alle spelers gegeven in beeld te komen. De 'mindere goden' moeten hopen op een bijzondere slag of een plaatsje in een van de laatste groepen in het weekend, maar zelfs dan is een beetje airtime niet gegarandeerd. Ja, als je in de showflight zit en een van de grote meneren van de Tour bent of je een Engels vlaggetje achter je naam hebt staan, dan willen er ook nog wel eens wat mindere slagen in beeld komen. In alle andere gevallen kan het zomaar gebeuren dat je – al sta je bijvoorbeeld zesde op het leaderboard – totaal niet in beeld komt. Vraag maar aan de fans van Joost Luiten die meer dan eens verwachtingsvol naar Ziggo Sport zitten te kijken, zonder dat de Britse regie de Nederlander in beeld brengt.

Er is nóg een manier om veel in beeld te komen, alleen is die voor bijna niemand weggelegd. Voor je minuten in beeld helpt het enorm om Tiger Woods te heten. Dat was vroeger zo, dat is nu niet minder. In de paar wedstrijden die hij sinds zijn rentree speelde werd bijna elke slag live uitgezonden, zelfs in het Genesis Open waar hij zich niet wist te plaatsen voor het weekend kwam hij volop in beeld.

'Je zal maar in deze periode goed spelen, en bijna geen aandacht krijgen', las ik van de week op Twitter, na weer een paar uur Tiger-live van een golfliefhebber die niet per se elke slag van Woods hoeft te zien.

Nog los van de vraag of die spelers dat erg vinden – vooralsnog zitten vrijwel alle spelers op de lijn 'het is fijn dat hij weer mee kan doen' – was op PGA National vrij duidelijk waar de meeste fans voor waren gekomen. Waar zelfs de laatste groepen in de baan het met een bescheiden entourage moesten doen, stond het bij de groep van Woods vier dagen lang rijendik. Zelfs Rory McIlroy – als icoon van de Europese Tour, Majorwinnaar en voormalig nummer 1 toch wel wat gewend – merkte op dat het rond Woods niet zomaar een gekkenhuis is. 'En dat heeft hij dan al-tijd. Ik weet niet hoe ik dat zou vinden', zei de Noord-Ier die zelf ook altijd aardig wat volk aan zich weet te binden.

Na zijn lange afwezigheid, na zijn matige laatste jaren, is de vraag echter wél gerechtvaardigd waarom iedereen – of in elk geval veel mensen – nog altijd niet genoeg heeft van Tiger. Het is niet als bij de drukte rond John Daly, waar veel mensen ook meelopen in de 'hoop' een implosie voorgeschoteld te krijgen, daarvoor laat Woods ook alweer te snel zien dat hij van een ander kaliber is. Het zal óók niet het gevoel zijn dat 'dit wel eens de laatste kans kan zijn om hem live te zijn, daarvoor lijkt hij te fit, te goed hersteld. Nee, de aandacht lijkt toch vooral voort te komen uit het oprechte gevoel dat Woods niet alleen een van de grootste golfers aller tijden is, maar nog altijd de potentie heeft om mee te doen met de besten, te winnen misschien zelfs wel. Zijn eerste optredens rechtvaardigen dat gevoel. Ondanks de zware jaren is Woods nog niet klaar is met de sport.

En wij duidelijk nog niet met hem.