Standplaats Turkije – slot

Het is nog net geen kwestie van drie keer met je ogen knipperen en het is voorbij, maar veel scheelt het niet. Of het nu het KLM Open, de Portugal Masters, het Turkish Airlines Open, of welk toernooi dan ook is: als je meedoet aan een evenement van de Europese Tour, dan is het over voor je er erg in hebt.

Meedoet staat er niet toevallig, want ook golfstukjesschrijvers maken onderdeel uit van het rondreizende circus dat de Europese Tour is. Een klein onderdeeltje natuurlijk slechts, maar toch. Samen met alle marshals, recorders, scoreborddragers, spotters, afstandsmeters, beveiligers, cateraars, cameramensen, kabelsjouwers, televisietorenbouwers, en – oh ja – caddies en spelers, is het een bont gezelschap, waarbij het uiteindelijk wel slechts om die laatsten gaat. De spelers.

Het selecte gezelschap dat deze week meedeed aan de wedstrijd uit de Rolex Series, maakten er een mooi gevecht van, waarbij vooral de ontknoping zal beklijven. Pas voor de derde keer in de historie moest een play-off tussen zes man de beslissing brengen, en dat duurde zó lang dat de zon al lang en breed achter de Turkse horizon was verdwenen. Gelukkig werd de wedstrijd gespeeld op de Montgomerie Maxx Royal, een van de banen in de regio waar een groot aantal holes (9) verlicht is. Het bood Hatton en Schwab de gelegenheid om uiteindelijk als tweebal in het duister nog één keer terug te gaan naar de tee, waarna de Engelsman er met de hoofdprijs vandoor ging. Voor het eerst lag er zó'n dikke cheque voor de winnaar, en voor het eerst werd een wedstrijd van de Europese Tour onder kunstlicht voltooid.

De laatste bal was nog niet gevallen of de spelers die deze week in Zuid-Afrika spelen zaten al in de bus op weg naar het vliegveld, waar een speciale charter van Turkish Airlines voor ze klaar stond naar de volgende stop van de Europese Tour. 'Group Danny Willet' stond op de busjes geschreven waar ook Luiten en tal van andere spelers mee naar de luchthaven vertrokken. Het zal dringen geweest zijn om een plaats in businessclass te bemachtigen.

Nauwelijks drie uur na die laatste gemiste putt van Schwab stond een klein groepje journalisten zélf op de achttiende green na een rondje over de negen verlichte holes. Het was een bijzondere ervaring, maar ook een lesje in nederigheid. Natuurlijk, we hadden geen spotters, maar de zo vriendelijk ogende rough slokte menig bal op, de plekken waar de vier voorafgaande dagen zoveel divots werden geslagen zagen we alleen van een afstandje en putten naar zondagse pinposities is echt wat anders dan een clubwedstrijd op je homecourse. Nederigheid dus, maar ook hoogtepuntjes: een Spaanse collega die na vijf holes doodleuk nog level par was. Een Schotse scribent die op de eerste tee bedacht dat hij maar twee ballen bij zich had, maar er met drie terug kwam in het clubhuis, de green van tien die op een paar meter na gedrivet werd door een Nederlander die op zeventien ook een putt van 10 meter maakte voor par. Hij telde zijn zegeningen, en het circus, het trekt voort.

(Met dank aan Turkish Airlines, Montgomerie Maxx Royal en Maxx Royal Resorts)