Ryder Cup (4) – de mooiste momenten ooit

We blikken deze week vooruit op de Ryder Cup. In deel 4 een terugblik naar de mooiste momenten uit het tweejaarlijkse treffen tussen Europa en Amerika. Tranen, champagne en relletjes.

Uit Golfers Magazine: Ryder Cup (4)

 

Mooiste historische momenten

In golf is er niets meer met emotie en opwinding verbonden dan de Ryder Cup. Geen wonder dat er meer dan voldoende blije maar ook hartverscheurende dingen gebeurden.

Sinds de wederopstanding in 1985 heeft Europa tien van de zestien matches gewonnen. In 1989 behield de Oude Wereld de trofee met een draw. Met diverse generaties heeft Europa ervoor gezorgd dat de Ryder Cup niet alleen het grootste evenement in golf werd, maar ook een hoogtepunt op de internationale sportkalender.

Wat moet je kiezen? Wat laat je toch maar onbenoemd? Het is schier onmogelijk om 'alles' op tafel te leggen. Natuurlijk zijn journalisten tijdens de match der matches niet helemaal neutraal, al is er altijd waardering en bewondering voor mooie slagen, mooie partijen van de opponent.

Maar om de keuze toch wat te vergemakkelijken, wordt dit een persoonlijk overzicht van wat Europa zo karakteriseerde. In voor- en tegenspoed. Want tijdens de Ryder Cup zijn we allemaal Europeaan en is ons bloed blauw, de kleur van het team.

1985 – Triomf van een gepassioneerde captain

Dit najaar is het 33 jaar geleden dat Europa voor het eerst in tijden te sterk was voor de Amerikanen. De Ryder Cup werd gered. Het werd op 16,5-11,5 op The Belfry, vlakbij Birmingham. Niet de beste baan van Engeland, maar wel een met een geweldige korte par-4 tiende en een achttiende waarop van alles mogelijk was.

Sam Torrance holede op zondag de putt voor de zege, maar het was captain Tony Jacklin die de basis legde voor eerste zege van een Europees team. Hij zocht en vond sponsoren, praatte op de spelers in en maakte van zijn twaalf mannen een echte ploeg. Jacklin, tweevoudig Majorwinnaar, oogstte op The Belfry waarvoor hij jaren eerder de zaadjes plantte.

1987 – Dans, Ollie, dans!

Nog nooit hadden de Britten & Ieren en – vanaf 1979 – de Europeanen op Amerikaanse bodem de Ryder Cup gewonnen. Uitgerekend op Muirfield Village in Ohio, de baan die eigendom was van en werd ontworpen door de grootste golfer aller tijden, Jack Nicklaus – die ook nog eens captain was – won het twaalftal van (opnieuw) Tony Jacklin.

De kern van het Europese team werd gevormd door grootheden als Severiano Ballesteros, Nick Faldo, Bernhard Langer, Ian Woosnam en Sandy Lyle. Maar de verlegen, jonge debutant José-Maria Olazábal won samen met de onnavolgbare Severiano Ballesteros twee foursomes en een fourball.

Nadat de eindstand (15-13) op het bord stond, vierde Europa op de achttiende green een feestje. Met een dansende Olazábal. Zoiets hebben we hem nooit meer zien doen.

1989 – Het mooiste ijzer-2

Voor de tweede keer in de historie eindigde de match in een draw. Dat gebeurde (weer) op The Belfry, de baan die in de ogen van velen beter een mais- en aardappelveld had kunnen blijven. Maar het gebrek aan kwaliteit van de door Peter Alliss ontworpen baan deerde Europa niet. Op een zondag waarin het momentum keer op keer switchte, was het de kleine Spanjaard José Maria Cañizares die het veertiende punt binnenbracht en er daarmee voor zorgde dat Europa, als titelverdediger, de Cup behield.

Maar het moment? De briljante ijzer-2 van de emotionele Ier Christie O'Connor Junior op achttien. Hij klopte de jonge Fred Couples en hief als rechtgeaarde katholieke Ier de handen ten hemel.

1991 – Langer is boos

Het was niet leuk op Kiawah Island, voor de kust van South Carolina. De Amerikanen maakten er op de Ocean Course een War on the Shore van en het krijsende, bijkans hysterische thuispubliek zorgde voor een eng sfeertje.

Bernard Langer miste in de beslissende fase een putt van iets minder dan twee meter voor de tweede draw op rij en hij schreeuwde het uit van woede en teleurstelling:'Nein!' Zoveel emotie hadden we nog nooit en hebben we daarna nimmer meer gezien bij de Duitser.

1995 – Philip. Philip wie?

Hij had voor de Amerikanen net zo goed de chauffeur van de teambus kunnen zijn. Op de parkbaan van Oak Hill bij Rochester was er niemand die wist wie Philip Walton was. Maar dat gold in feite ook voor David Gilford en Costantino Rocca.

Maar dat deels onbekende en zeker op papier niet sterke Europese team slaagde er op de slotdag in een achterstand weg te werken en met 14,5-13,5 te winnen.

De beslissende putt werd geholed door – jawel – Philip Walton. De 33-jarige Ier won op achttien van Jay Haas. Dankzij de bezemsteelputter, die zijn carrière had gered, en onderschatting door zijn tegenstander.

1997 – Seve hier, Seve daar, Seve overal

In 1995 speelde Severiano Ballesteros zijn laatste Ryder Cup. Hij behaalde een punt uit drie partijen en het was duidelijk dat de Spanjaard de magische touch niet langer had.

De eerste Ryder Cup op het Europese vasteland werd gespeeld op Valderrama en natuurlijk was Severiano Ballesteros de captain. We doen echt niemand te kort als we stellen dat hij ook in die rol uniek was. Eerst zorgde Seve ervoor dat de outcast Miguel Angel Martin zich half geblesseerd terugtrok zodat José Maria Olazábal in het team via de achterdeur kon worden opgenomen. Nooit eerder vertoond.

En tijdens de match zelf was Ballesteros overal. En dan ook echt overal. Hij kende op Valderrama elk 'binnendoortje', om op ieder gewenst moment bij zijn spelers te zijn.

Ballesteros vertelde keer op keer wat er moest gebeuren en het gebeurde zelfs dat hij de Zweed Jesper Parnevik voordeed hoe hij een bal uit het zand moest slaan...

O ja. Europa won met 14,5-13,5.

2002 – De outsiders

Het waren op The Belfry weer eens de ' kleintjes' die de doorslag gaven. Pierre Fulke, Niclas Fasth, Phillip Price en Paul McGinley pakten in de singles 2,5 dure punten waardoor Sam Torrance en zijn team met 15,5-12,5 aan het langste eind trokken. Het was McGinley die voor de ontlading zorgden door met de Iers vlag het water bij achttien in te duiken.

2004 – Deutsche Pünktlichkeit

Nooit eerder was er in de moderne Ryder Cup-tijd zo'n groot contrast tussen de beide captains. Aan de ene kant was er Hal Sutton, de breedsprakige Texaan, die echter geen idee had hoe je een team moest leiden. Hij zette de toon door de grootste ego's --Tiger en Phil – in de openingsfoursome aan elkaar te koppelen. Die kansloos waren tegen Monty en Harrington.

Sutton liep op Oakland Hills bij Detroit steeds achter de feiten aan. Maar Bernhard Langer had zijn zaakjes voor elkaar. Hij wist dat de lange par-3'en van de parkbaan cruciaal waren. Langer stond op belangrijke momenten steeds op de tee om exact te vertellen welk ijzer de beste keuze was.

Geen wonder dat Europa er een veegpartij van maakte: 18,5-9,5.

2006 – Darren

Kort voor de Ryder Cup, tijdens het KLM Open op de Kennemer, overleed Heather Clarke. Toch wilde DC in Ierland, op de K Club, meedoen. Na zijn winst in de singles – Europa won met 18,5-9,5 – kwam de ontlading. Heel Ierland, heel Europa huilde mee.

2010 – Seve

Op Celtic Manor in Wales kon de zieke Severiano Ballesteros niet aanwezig zijn. Maar hij sprak het team via de telefoon toe en de grote foto van hem was een groots eerbetoon aan de Tovenaar van Pedreña.

2012 – Revanche namens Bernhard

Martin Kaymer was zes toen Bernhard Langer in 1991 op Kiawah Island een cruciale putt miste. Toch schoot dat moment bij hem door het hoofd toen hij aan het einde van een van de meeste memorabele Ryder Cup-zondagen een tweemeterputt had om Europa in ieder geval de Ryder Cup te laten behouden. Kaymer miste niet, klopte Steve Stricker en zag vervolgens hoe Sergio Garcia in zijn armen vloog. Uiteindelijk won Europa op Medinah zelfs: 14,5-13,5.

Nog meer emotie: Olazábal die zijn overleden vriend bedankte.

2014 – Zweeds-Engels staal

Zelden was er in de Ryder Cup zo'n geweldig Europees koppel. Henrik Stenson en Justin Rose wonnen hun fourballs met 5 & 4 en met 3 & 2. Tegen zoveel birdiegeweld was die week op Gleneagles niemand opgewassen.

Europa won, weer. Nu met 16,5-11,5.

Dit artikel van Jan Kees van der Velden stond eerder in Golfers Magazine 7.