Foutje... (rectificatie artikel Golfers Magazine 8)

Bij onderstaand artikel over(onder meer) het Lindner Parkhotel & Spa Oberstaufen stond een speciaal door Pin High samengesteld arrangement. Helaas is bij dit pakket een onjuiste prijs gecommuniceerd. 

Wij excuseren ons voor de onstane verwarring en verwijzen hierbij naar onderstaande juiste arrangement.

Pin High Golftravel heeft een breed scala aan arrangementen in Duitsland. Lindner Parkhotel & Spa Oberstaufen is een prachtig resort bij de Bodensee in Beieren met mooie banen met als decor een alpenlandschap.

LINDER OBERSTAUFEN

* 4 nachten 2-persoonskamer logies/ontbijt

* 4 gastronomische diners (5 gangen) & 2 lunchpakketten

* 2 greenfees m.k.u. Oberstaufen-Steibis & Bregenzerwald

€ 549,00 per persoon

Voor meer informatie en boekingen: Pin High Golftravel, tel. 023 – 556 96 92 - of kijk op www.pinhigh.nl

Grenzenloos

Golfen en genieten van de natuur. Nergens komt dat beter en spectaculairder tot z’n recht dan in de bergen. Met zicht op de Allgäuer Alpen speelden we met één voet in Oostenrijk en de andere in Duitsland.

Tekst Ronald van Halsteren Fotografie Oliver Andersen

Weleens in de bergen gespeeld? Wij inmiddels wel. En dan besef je direct weer dat al die lesjes met de bal boven of beneden je voeten of een rare schuine stand echt wel nut hebben. Want als er een ding is dat we bij ons bezoek aan Zuid-Duitsland hebben geleerd, is dat je behalve op de tee en green nooit een vlakke stand hebt. Zaak om weer even in je geheugen te graven; hoe zat het nou ook weer precies? Dat kost je in het begin nogal wat golfballen, maar de prachtige vergezichten, de gemoedelijkheid, het vriendelijke (baan)personeel, de gelikte dorpjes, het vergoedt veel, zo niet ál die ‘lost balls’…

Net over de grens

Het duurt eeuwig, lijkt het, eer we Oberstaufen inrijden. Even nog denken we dat de navigatie het niet goed heeft, want de wegen worden steeds smaller en bochtiger en we rijden heuvel op, heuvel af richting de Allgäuer Alpen. Het is eind juli, maar overal hangt de bewolking laag en het (mot)regent voortdurend. Zomer in Europa.

Nergens zien we iets dat lijkt op wat toch wel een bekend en daardoor groot toeristisch (wintersport)oord moet zijn. Bijna onmerkbaar rijden we plotseling de hoofdstraat van het dorp in en vinden al snel het Lindner Park Hotel. Het is zoals je je het had voorgesteld: een groot wit stenen hotel met puntdak, houten opbouw en aan elk balkon bloembakken met roze en rode geraniums.

Op slechts tien minuten rijden van het degelijke, luxe en strak geleide hotel ligt Golfpark Bregenzerwald. Het ligt letterlijk nét over de grens in Oostenrijk en hier draait het om golf en is alles eromheen niet heel belangrijk. De receptie zetelt in een voormalige houten schuur, er is een kleine drivingrange met een shop en het clubhuisje bereik je via een partytent.

Na een periode van broeierige warmte regent het nu al wekenlang. De banen zijn verzadigd en buggy’s en trolleys verboden. Tas op de rug dus en door het slechte weer besluiten we om maar negen holes te spelen.

De fotograaf heeft inmiddels vriendschap gesloten met greenkeeper Werner Hörburger. Hij weet precies waar je wél kunt rijden met een buggy en kan zo met de fotograaf op stap om toch nog wat mooie plaatjes te schieten. De voormalige veehouder doekte zo’n vijftien jaar geleden zijn stallen en weilanden op en verhuurt zich sindsdien met al zijn machines aan diverse (sport)clubs als greenkeeper.

Wij staan inmiddels op de tee van de eerste hole, een fikse par-5. De brede fairway loopt schuin naar beneden af, dus het is wijsheid de bal richting het hoogste deel te driven. Dat er op driekwart van de fairway een beekje dwars doorheen stroomt, zie je pas als je je tweede slag al hebt gemaakt. Beter op de infobordjes kijken dus. De green ligt weer een stuk hoger en met een oude boerenschuur ernaast is het een mooi plaatje.

Work-out

Hole twee is een par-3 van 120 meter met de vlag voorop. Maar omdat de green tientallen meters lager ligt, is voorzichtigheid geboden: een wedge is al haast te veel. Op naar de derde, een par-4 dogleg naar rechts. Nadenken weer, want de knik ligt maar op zo’n 155 meter van de tee. Eenmaal de bocht gehaald, zie je de green ver beneden je liggen. Bewaakt door een flinke bomenpartij en daarachter, aan de overkant van het dal, de Allgäuer Alpen met hier en daar een boerenhoeve. Een weids uitzicht, hier doe je het voor.

De par-4 vierde en de par-4 zesde, de signature hole van de baan, eindigen op het diepste en dus natste punt van de baan, bij een bruisende, snelstromende rivier en bewaakt door strategisch geplaatste bomen en een meertje. Het is een prachtig stukje van de parklandbaan. De greens worden maar mondjesmaat bewaakt door bunkers die daardoor weinig in het spel komen. En dat is maar goed ook. Het grove zand is klonterig en nat. De volgende drie holes is het weer klimmen en dalen en met de tas op de rug is dat een onverwachte work-out. Een van de oude schuren die je her en der op de baan tegenkomt blijkt koffiebar Zum Bergfrieden te zijn. Dicht. Die zal wel voor de winterperiode bedoeld zijn als er hier in de regio geskied wordt. Jammer, want na al dat gesjouw met de tassen hadden we inmiddels wel wat kunnen gebruiken.

Na de par-3 achtste waar de green ook weer tientallen meters lager ligt en je door een tunnel van bomen moet afslaan, sluiten we af met de par-4 negende. Op de ruime fairway, die eerst naar beneden loopt, liggen de bunkers op driving distance. En dan, eindelijk, weer omhoog naar de vlag en het clubhuisje…

De holes twaalf tot en met zestien liggen aan de overkant van de rivier, de andere kant van het dal dus. De zeventiende moet nog even worden vermeld, want alleen al de afslag is spectaculair: een drive over een bomenrij en de rivier. En vervolgens mag je op deze lange par-5 nog een heel eind naar boven beuken, waarbij je op driekwart nóg eens een bomenpartij mag zien te overbruggen.

Daniel Green is de golfmanager en headpro van Bregenzerwald. Dat wil zeggen, in de zomer, in de winter is hij skileraar. 'Ik ken de meeste banen hier in de omgeving wel en als golfer is dit voor mij een van de meer uitdagende banen. De receptie is redelijk basic, maar het gaat om het golf, nietwaar? Je moet tactisch spelen, het gaat niet alleen maar om rammen. Dat is je uitdaging.'

Een charmante baan is de conclusie, waarbij het golf voorop staat en je zeker bij goed weer mooie vergezichten hebt. Prima verzorgde fairways en ietwat trage greens.

Veelbelovend

Na de overbekende schnitzel, witbier en een verkwikkende nachtrust, rijden we de volgende dag naar Golf Club Oberstaufen-Steibis. Dit is andere koek. Een strak clubhuis met een Beierse Stube, keurige shop en receptie, prima drivingrange en een veelbelovende baan. Hier mogen we de baan in met een elektrische trolley. Fijn.

Net als Bregenzerwald is ook deze course getekend door de Duitse baanarchitect Kurt Rossknecht. In 1989 begon het hier met negen holes en in ’96 volgde de uitbreiding naar achttien. De 800 leden spelen op een mooi verzorgde strakke bergbaan, die op zo’n 800 meter hoogte met een par-4 begint. Ook hier is het al snel weer klimmen en dalen en ruisen beekjes her en der dwars door de baan.

De par-3 derde ziet er uitdagend uit. Op links ontneemt een partij bomen je het zicht op de vlag, rechts van de smalle, lange green staat een grote boom. Aan de linkerzijde wordt de green bewaakt door een bunker. Het rustgevende geklingel van de koeienbellen dat uit de bergen tot ons komt helpt niet, merken we, als we beiden de green missen.

Hole vier is ook weer een lastige. Voor de derde keer al komt een beekje in beeld, met links voor en rechts erachter bomen, en dat alles op zo’n 220 meter. Dus een beetje goeie drive en je ligt erin. De ultrasmalle green ligt op deze par-5 dan nog meer dan 200 meter bergopwaarts met een fikse boom midden op de fairway. Ga er maar aan staan.

Denk je het na deze hole weer wat rustiger te krijgen, vergeet het maar. De par-3 vijfde heeft een smalle fairway die schuin van rechts naar links afloopt. Met rechts een weiland, dus out-of-bounce, en links een pad en de fairway van de vierde. De green van maar elf meter breed en 24 meter lang ligt een stuk hoger, dus enige accuratesse is wel handig.

Nooit eens rust

Door naar de zesde en nog wordt ons geen rust gegund. Met stroke-index 1 is het een van de signature holes van de baan. Een par-5 dogleg naar links die flink bergopwaarts gaat. Vanaf de tee sla je door een tunnel van bomen heen richting de knik, maar let op want rechts is out-of-bounce. In het tweede deel vraagt een enorme rots midden op de fairway om slim spel. Maar de beloning, eenmaal op de green, is fantastisch. We zijn op het hoogste punt van de baan, op 940 meter, en precies op dat moment breekt de zon even door en kunnen we eindeloos kijken richting Ravensburg, Lindau, Bodensee en door wolken omgeven pieken van Oostenrijkse en Zwitserse Alpen. Wat een feestje.

En zo glooit en golft de 5282 meter lange par-72 baan op en neer. Met mooie en soms bijzondere holes in een parklandsetting en eindeloze panorama’s. Dat is precies waarvoor de vele golfers van heinde en verre komen, vertelt manager Michael Toffel ons later. Zeker, je moet echt wel even wennen aan dat berggolf met al z’n blinde schoten, nooit eens een vlakke stand en ook nog eens al die bergbeekjes en meertjes. Eenvoudig werd het zeker op Oberstaufen-Steibis nooit, maar het spectaculaire landschap is zo prachtig dat je al die missers in no-time weer vergeet.