Een momentje voor de verliezers

Wie staat er over anderhalve week met een brede lach en gebalde vuisten op de achttiende green van Augusta National? Wie is de gelukkige (ja, er komt ook geluk bij kijken), die zich door zijn voorganger in het Groene Jasje mag laten hijsen, om voor altijd te worden bijgeschreven in de geschiedenisboeken?

Wie het ook is, een paar meter van hem vandaan staat er een collega met de ogen vol ongeloof voor zich uit te staren. Hoe kon het zo mis gaan? Hij had alle kansen om The Masters op zijn naam te schrijven, maar zakte in het zicht van de finish door het ijs.

Het komt in de beste kringen voor.

Jordan Spieth begon in 2016 als titelverdediger met vijf slagen voorsprong aan de tweede negen en gooide die letterlijk in het water door op hole-12 twee ballen in Rae's Creek te slaan. Danny Willett zei 'Dank je wel' en trok het Groene Jasje aan.

Rory McIlroy deed het in 2011. De Ier was vier slagen los van de concurrentie, toen hij op hole-10 een enorme snaphook van de tee sloeg, die bijna in de tuin van de buren belandde. Het resulteerde in een triple bogey, gevolgd door een vierputt en een drive in het water. Hij maakte een 80.

En wat te denken van Greg Norman in 1996? Het doet nog steeds pijn om te zien hoe hij zes slagen voorsprong om zeep weet te helpen – de grootste voorsprong in een Major ooit – en Nick Faldo de titel cadeau doet. Norman zou The Masters nooit winnen.

Of is het stiekem nóg erger als je een Major niet verliest door een dramadrive, waterbal of drieputt, maar door een schrijffout? Roberto Di Vicenzo maakte in 1968 een birdie op de 71ste hole, maar zijn marker noteerde een par en de Argentijn tekende voor de verkeerde score en verloor op één slag.

Zelfs de allergrootsten kunnen in de fout gaan.

Arnold Palmer begon in 1961 de slothole met een slag voorsprong. Na een megadrive naar het midden van de fairway vierde zijn 'army' al feest, maar The King vond met zijn approach de bunker, sloeg de bal uit het zand over de green en maakte een dubbel bogey. Gary Player won.

Alleen winnaars gaan de geschiedenisboeken in, maar als je er op de back-nine van Augusta National een zooitje van maakt, is er in ieder geval nog een voetnoot voor je beschikbaar.

Geloof me, ik zit niet te wachten op een Masters meltdown. Ik hoor liever de roars over Augusta National schallen als iemand met een back-nine charge vol birdies en eagles het Groene Jasje verovert, in plaats van dat het hem zomaar in de schoot wordt geworpen.

Maar cameraman, zwenk bij de prijsuitreiking ook stiekem even naar links en rechts en neem de verliezer(s) in beeld, want ook drama maakt sport mooi.