Blog: Lange halen of snel thuis? 

Een rondje op de korte baan is voor iedereen goed en leuk. Of je nu net begonnen bent of al heel lang speelt.  

par3

Toen ik een kleine twintig jaar geleden begon met golf deed ik dat niet op het beste moment in het jaar. September was het, misschien zelfs al wel oktober. De zomer, en in elk geval het najaar, was nat, althans, te nat voor de polderbaan waar ik mijn eerste ballen sloeg. Amsterdam Waterland deed, voor de baan grondig werd gerenoveerd, zijn naam eer aan zullen we maar zeggen. In mijn herinnering hing er van eind oktober tot begin maart vrijwel non-stop het bordje ‘gesloten’ op de eerste tee. Of leek dat maar zo, omdat ik zó graag eens op de ‘grote baan’ wilde spelen? Dat was immers de plek waar je moest zijn. Vanaf waar je je eindelijk échte golfer mocht noemen.  

Na de eerste kennismaking met de sport met een groep vrienden op de negen holes oefenbaan van hetzelfde Waterland, volgden lessen, tal van mandjes ballen op de drivingrange, maar bovenal waren er rondjes op de Slochterbaan zoals de korte baan daar heet. Deels uit nood geboren – vanwege dat gesloten bordje – deels omdat ik me er als beginner prima thuis voelde. 

De holes op de par-3 baan waren – zijn - tussen de zestig en de 125 meter lang en de meeste daarvan waren daardoor ‘haalbaar’, ondanks mijn beperkte vaardigheden. Voor de langste hole had ik met wind tegen soms zelfs een houtje vijf nodig, maar aan de andere kant maakte ik ook mijn eerste parren en zelfs een enkele birdie. Een rondje duurde nauwelijks een uur waardoor ik er talloze speelde. Op vrije dagen meerdere achter elkaar, maar ook voor het werk, na het werk en een enkele keer zelfs tijdens het werk. Ik was er niet weg te slaan. 

Na al die maanden op de korte baan zag ik ergens begin maart, op weg naar weer een rondje, dat de grote baan open was en omdat deze verder toch verlaten was, mocht ik van de caddiemaster best ook zonder GVB eens een rondje spelen.  

Ik pakte de kans met beide handen aan, nu ging het gebeuren. Eindelijk het echte werk, eindelijk die driver gebruiken, eindelijk... Ik zal het maar eerlijk zeggen: het werd een deceptie. De holes waren me te lang, er was te veel water, en – uiteindelijk – had ik te weinig ballen bij me, waardoor ik – oh de schaamte – na negen holes de shop in moest om een nieuw zakje lake-balls te halen. Het spel dat ik de maanden daarvoor met zoveel plezier bijna dagelijks had beoefend was ineens even niet zo leuk meer en ik wist niet hoe snel ik weer terug moest naar mijn korte baan.

Met de jaren leerde ik dat het niet uitmaakt welke handicap je hebt om dat gevoel nu en dan te ervaren – frustratie zit ingebakken in deze sport – maar net als toen is de oplossing simpel. Natuurlijk een lesje en een goede oefensessie, maar niet in de laatste plaats doet ook een bezoekje aan de korte baan wonderen. Om te oefenen of voor een snel rondje, en nog een, een parretje hier, een birdie daar en wat is golf toch een leuk spel.  

En de korte baan dus een plek waar je vaker heen zou moeten. 

(Er is in Nederland een groot aantal par-3/4 banen, zelfstandig of horend bij een achttien holes golfbaan. Op veel van deze banen kan je terecht zonder baanpermissie, op vrijwel alle andere is een baanpermissie voldoende. Kijk op leadingcourses wat de beste par-3 banen van het land worden bevonden.) 

De par-3 baan van Prise d'eau Golf wordt door gebruikers van Leadingcourses gezien als de beste par-3 baan van het land.
World
  • Leadingcourses