Uit Golfers Magazine 8: Interview Maarten Bosch

'Mijn ambitie is om Joost naar een zo hoog mogelijk niveau te helpen'

maarten bosch

Sinds een paar maanden heeft Joost Luiten een nieuwe caddie aan zijn zijde: Maarten Bosch. De geboren Rotterdammer zette een punt achter zijn eigen spelerscarrière en heeft zijn focus nu geheel gericht op de loopbaan van Luiten. 'Ik heb er alle vertrouwen in dat we mooie dingen kunnen bereiken.'

Maarten Bosch lacht smakelijk als hij de anekdote over zijn debuutoptreden als caddie van Luiten vertelt. 'Het is het eerste toernooi, je wilt niets fout doen, en bent met van alles tegelijk bezig. Spullen aanpakken, vlag bewaken, zorgen dat alles droog blijft... je begrijpt wat ik bedoel. We werden na het spelen van die hole in een buggy naar de volgende tee gebracht, en op het moment dat ik instap kijkt Joost me aan en zegt: "Als je op zondag de vlag van de achttiende meeneemt nadat ik gewonnen heb, prima, maar misschien moet je hem nu nog even laten staan..." Had ik die vlag gewoon nog bij me! Achter ons speelde Alex Noren, vierduizend man publiek eromheen, die had geen idee waar de hole was ,dus ik snel terugrennen en die vlag in de hole zetten.' Nóg harder lachend: 'Joost "baalde" vooral dat hij het meteen had gezegd. "Ik had het pas boven aan de heuvel moeten zeggen...had je helemaal terug moeten lopen", zei hij.'

De anekdote tekent de manier waarop het tweetal met elkaar omgaat, erkent Bosch. 'Er is ruimte voor een lach, dat moet ook echt wil je het beste uit jezelf halen – alleen maar geconcentreerd over de baan lopen kán helemaal niet – maar we zijn niet samen gaan werken om alleen maar te dollen. We willen wel wat bereiken.'

Sinds half augustus spreekt de 29-jarige geboren Rotterdammer over "wij" als het over hem en Nederlands beste golfer gaat. Toen Joost Luiten kort na The Open aankondigde op zoek te gaan naar een nieuwe caddie omdat hij afscheid nam van John Dempster, realiseerde Bosch zich dat dit misschien wel het moment was waar ze eerder al eens over hadden gesproken.

'Joost en ik zijn goede vrienden, trainen ook veel samen, en het was al weleens geopperd, of ik geen caddie zou kunnen zijn. Joost veegde dat binnen zijn team echter direct van tafel, omdat hij me niet in de ongemakkelijke positie wilde brengen dat ik zou moeten kiezen tussen zelf spelen en met hem meegaan. Zolang ik zelf speelde, zouden we het er niet meer over hebben. Heel simpel.'

Buurvrouw

Bosch begon relatief laat met golf, maar raakte al snel helemaal verslingerd aan het spel. Via school maakte hij op veertienjarige leeftijd kennis met de sport ('ik won bij de kennismakingsclinic een doosje ballen omdat ik de bal het verste sloeg'), met zijn vader speelde hij tijdens een paar vakanties op de Texelse ('de lokale pro zei al snel tegen mijn ouders dat ik er meer mee moest doen'), en als barman bij Golf Center Rotterdam (het huidige 'Seve') had hij tussen de bedrijven door alle tijd om ballen te slaan. Bosch bleek inderdaad aanleg te hebben want ook daar viel zijn ballstriking op. Een van de eerste wedstrijden waar hij aan meedeed won hij direct, met een set van zijn buurvrouw nota bene.

'Ik werd steeds beter, maar qua handicap was het niets vergeleken met de jongens uit de selecties. Die waren altijd met golf bezig, terwijl ik gewoon mijn bardienstjes draaide. Op een gegeven moment, rond mijn zeventiende, was mijn handicap laag genoeg om mee te doen aan het NK in Nijmegen. Stond ik na de eerste ronde met een 66 en acht birdies op rij bovenaan! Ik ging nog meer spelen, werd steeds stabieler, en deed bovenin mee. Ik vond het spel helemaal geweldig, maar was het ook goed genoeg om er meer mee te gaan doen? Daar wilde ik graag achterkomen.'

Na het halen van zijn HAVO-diploma besloot Bosch dan ook om naar Amerika te vertrekken. Niet om naar college te gaan, maar om van met werken gespaard geld aan de Junior Players Golf Academy te werken aan zijn spel.

'Daar ging het heel hard, qua handicap. Ik heb een half jaar fulltime alleen maar gegolft, gefitnest, alles wat nodig is als je serieus iets met golf wilt doen. Toen ik naar Amerika ging had ik handicap 11, toen ik terugkwam iets van handicap 2. Dat was ook wel het moment waarop ik dacht: hier wil ik mee verder. Ik was niet vaak de beste speler van het veld bij de wedstrijden waar ik aan meedeed, maar ik draaide goed mee, was heel competitief, en bleef me ontwikkelen. Toen ik 22 was, ik had inmiddels handicap +3,8, werd ik "opgepikt" door de NGF, en niet veel later nam ik de beslissing het als professional te gaan proberen. Ik moest weten hoe ver ik kon komen.'

Ziek

Bij zijn entree als professional had Bosch in zijn businessplan staan dat hij in drie jaar op de Challenge Tour hoopte te spelen, maar al snel besefte hij dat dat plan misschien te ambitieus was.

'Ik haalde wel cuts dat eerste jaar op de Pro Golf Tour, maar zag ook al snel dat er wel een groot verschil was tussen Maarten die de cut haalde en de jongens die elke week speelden om de prijzen. Zo eerlijk was ik wel naar mezelf en de mensen om mij heen. Ik had in de jaren die volgden wel een paar succesjes, maar de grote stap kon ik niet maken en natuurlijk vraag je je dan soms af of je wel de goede dingen doet. Ik koos er als amateur voor om naast mijn golf ook parttime te werken. Was dat goed of juist niet? Dat weet je nooit zeker. Voor mij voelde het in elk geval goed. Ik ben er voor gegaan op mijn manier en heb nergens spijt van. Absoluut niet. Kijk, in het leven komen tal van deuren voorbij. Sommige doe je open en daar zit iets moois achter, terwijl je andere misschien beter dicht had kunnen laten. Maar je weet niet alles van tevoren en zolang je maar met volle overtuiging doet wat je doet, is er geen ruimte of noodzaak voor spijt.'

Een van de deuren die hij liever dicht had, trof hij begin 2018 plotseling aan op zijn levenspad. Bij de lange Rotterdammer werd in januari van dat jaar teelbalkanker geconstateerd en hoewel hij snel behandeld werd, trok de diagnose een flinke wissel op hem.

'Natuurlijk doet dat wat met je. Fysiek, maar zeker ook met je mindset. Ik kwam heel snel tot het besef dat ik er echt anders, losser, in moest gaan staan, qua stress en gedrevenheid. Maar toen ik beter was, ging ik al heel snel weer op de oude voet verder. Toen vroeg ik me wel af waar ik eigenlijk mee bezig was. In augustus van datzelfde jaar besloot ik even helemaal te stoppen en me volledig te richten op 2019. Dat was echt nodig, wilde ik het plezier niet verliezen. Je moet niet alleen een enorme drive hebben om het te kunnen redden als professional, zonder plezier hou je het niet vol. Heel simpel.'

'Het doel voor 2019 was om de Britse EuroProTour te spelen, maar ik begon het jaar op de Mena Tour in het Midden-Oosten omdat het seizoen in de UK nog op zich liet wachten, ik wedstrijdritme nodig had, en er ook gewoon goed geld te verdienen was daar. Ik begon goed, maar elk toernooi bewoog ik de verkeerde kant op. Bij mijn eerste wedstrijd werd ik zesde, prima, bij de tweede twaalfde, oké, kan, maar daarna was het 25ste, 32ste, 40ste, en in de laatste wedstrijd miste ik zelfs de cut. Dat was niet goed. In Engeland was het nog erger. Ik haalde makkelijk mijn kaart, maar miste vervolgens in alle zes wedstrijden die ik speelde de cut en verloor meer en meer het plezier in het spel. Ik wist dat als er nu niets zou veranderen ik mijn tas in het water zou gooien en nooit meer een bal zou slaan of een voet op een golfbaan zou zetten. Ik had zes geweldige jaren als professional gehad, ben helemaal gek van het spelletje, en wist dat ik die liefde niet wilde verliezen. Wat ik ook wist: misschien was dit het moment om eens met Joost te gaan praten over een mogelijke samenwerking...'

Caddielounge

De 'aanbieding' die ooit ter tafel was gekomen, maar al die tijd niet meer sprake was gebracht, bleek er nog te liggen, en na enkele goede gesprekken besloten ze de uitdaging aan te gaan. In eerste instantie voor een paar weken, de rest van het seizoen, maar nadrukkelijk met de intentie er een langere samenwerking van te maken. Of, zoals Luiten het zelf zei bij de bekendmaking: 'Als het goed gaat – en waarom zou dat niet het geval zijn – zie ik het wel gebeuren dat Maarten misschien wel de komende tien jaar mijn caddie is.'

'Je moet heel eerlijk zijn,' zegt Bosch, 'je weet gewoon niet hoe het zal lopen. De overeenkomst tussen caddie en speler is geen vast dienstverband. Het kan zó voorbij zijn, maar de intentie is er zeker hier samen iets moois van te maken. Ik denk ook echt dat ik als oud-speler wat toe te voegen heb. Je ziet steeds meer spelers met een vriend/vriendin/familielid als caddie aan de slag gaan. Spelers als Rory, Lee Westwood, om er maar een paar te noemen, die weten echt wel wat er nodig is om te winnen – dat hebben ze vaak genoeg gedaan. Voor hen is een caddie minder van belang in de traditionele rol, maar gaat het vooral ook om ontspanning op en buiten de baan.'

Al haast Bosch zich om direct te zeggen dat er wel grenzen zijn aan de gezelligheid.' Het is heel simpel. Ik had de ambitie om op deze plek te komen als speler, maar daar staat een streep onder. Ik ben geen speler meer. Punt. Ik ben de caddie van Joost. Mijn taak is Joost zo goed mogelijk te ondersteunen om alles uit zijn mogelijkheden te halen. Dat betekent dus ook dat mijn plaats de caddielounge – en niet de spelerslounge – is. Dat laatste kan misschien weleens een keertje, maar je moet in die zin je plek kennen en ik wil Joost niet in verlegenheid brengen, omdat ik weet dat er spelers zijn die zich echt storen aan de aanwezigheid van caddies in hun lounge. Ook tussen de caddies moet je je plek vinden. Natuurlijk werd er door de oude garde naar me gekeken toen ik voor het eerst binnenstapte. Weer zo'n nieuwe gast, en dan ook nog eens op een gewilde tas als die van Joost. Maar ik pas me aan en voel me prima op mijn gemak. Ik ben heel direct, maar heb het niet in me om mensen tegen me in het harnas te jagen. Er waren wel wat caddies die me succes wensten – de tas van Joost is niet de makkelijkste gebleken door de jaren heen – maar ik heb er alle vertrouwen in dat we mooie dingen kunnen bereiken. Ik ben niet bang dat onze vriendschap eronder zal lijden en hoop als onderdeel van team Luiten een wezenlijke rol te kunnen spelen de komende jaren. Mijn ambitie is heel duidelijk nu. Onder mijn eigen loopbaan als speler heb ik een streep gezet. Mijn taak is nu om Joost naar een zo hoog mogelijk niveau te helpen.'

Tour
  • Golfsupport/Ronald Speijer