Uit Golfers Magazine 1: The comeback kid

Onderstaand artikel stond in februari 2019 in de eerste editie van Golfers Magazine van het jaar.

Het is nog maar nauwelijks een jaar geleden dat de golfwereld zich nadrukkelijk afvroeg of we Tiger Woods ooit nog terug zouden zien op het hoogste niveau. What a difference a year make's: het is februari 2019 en de verwachtingen zijn misschien wel hoger gespannen dan ooit.

'Is dit hoe de rest van mijn leven eruit gaat zien? Altijd pijn, nauwelijks iets met mijn kinderen kunnen doen, nooit meer golfen? Ik kon niet zitten. Ik kon niet lopen. Ik kon niet eens liggen zonder constante pijn in mijn rug', zei Tiger Woods over de periode voorafgaand aan zijn laatste grote operatie, toen hij, anderhalf jaar later na afloop van zijn zege in het Tour Championship van 2018 terugkeek op wat je zonder overdrijving een lijdensweg mag noemen. 'In mijn donkerste momenten zag ik echt niet voor me hoe ik op die manier verder zou kunnen leven. Er moest iets gebeuren. Zo wilde ik niet leven.'

Ruim twee decennia topgolf leek het lichaam van Woods definitief gesloopt te hebben toen hij kort na The Masters van 2017 – waar hij geblesseerd toe had moeten kijken – opnieuw onder het mes ging om zijn gekwetste rug op te lappen. De eerdere ingrepen hadden niet, of slechts tijdelijk, resultaat gehad, waardoor nu een rigoreuze stap nodig was. Niet alleen om nog kans te hebben om ooit nog te golfen, in eerste aanleg vooral ook om van die voortdurende pijn af te zijn, de pijn die zelfs het dagelijks leven tot een hel maakte.

Hoewel de eerste officiële berichten na de 'spinal fusion' optimistisch waren, waren de beelden van de arrestatie van Woods nauwelijks een maand later dat allerminst. De dashcamvideo, gemaakt vanuit de politiewagen, was ontluisterend. Wankelend op zijn benen sloeg Woods wartaal uit, onder invloed van – wat later bleek – een cocktail van medicijnen. Het had zomaar de climax kunnen zijn van de definitieve ontmanteling van 's werelds beste golfer. Na de openbare vernedering en boetedoening nadat zijn veelvuldig vreemdgaan was uitgekomen, moest hij nogmaals, en dieper nog, de publieke hoon ondergaan. De waggelende man die geen idee had waar hij was toen hij slapend achter het stuur van zijn auto werd gevonden was, was geen schim meer van de man die de golfwereld zo lang gedomineerd had. Hier stond iemand die gesloopt was door het leven aan de top, fysiek en geestelijk op, met een pijnlijk mugshot op de koop toe.

Het hád zomaar de climax kunnen zijn van zijn neergang, maar dat was het dus niet, want waar menig ster zich nooit meer in het openbaar zou laten zien of definitief een punt zou hebben gezet, liet Woods eens te meer zien uit ander hout gesneden te zijn. Dat hij aan het begin van de zomer van 2017 twitterde dat hij met succes een intensief programma had gevolgd, had nog onderdeel kunnen zijn van het proces dat in veel afkickprogramma's wordt gebruikt, maar tegen het eind van de zomer kwam golf weer terug in de tijdlijn van Tiger. Een filmpje van een eerste chipje werd met voorzichtig optimisme gedeeld. De video van zijn eerste full swing werd met gejuich ontvangen en bijna twee miljoen keer bekeken op twitter. Om over de aankondiging dat hij, elf maanden nadat hij in het Farmers Insurance Open zijn laatste ronde had gespeeld, zijn rentree ging maken in zijn eigen Hero World Challenge nog maar te zwijgen. Dat hij negende werd in het miniveld zei niet zoveel, wel dat hij zei geen pijn meer te voelen en hoopte op een 'mooie toekomst'. Ruim twintig jaar na zijn eerste Majorzege zag de inmiddels 42-jarige Woods 2018 als een nieuw begin.

Kippenvel

Tiger Woods heeft de golfwereld wel vaker verbijsterd. Met ongekend doorzettingsvermogen. Met onmogelijke slagen. Met extreme overwinningen. Kijk alleen maar naar zijn cijfers. Het enorme aantal zeges. Het verbijsterende aantal weken op de eerste plaats op de wereldranglijst. En zo kun je nog wel een aantal voorbeelden noemen.

Dat er desondanks scepsis was bij zijn optimistische kijk op de toekomst, was terecht. Niet alleen was Woods inmiddels de veertig ruim gepasseerd en was er ongelooflijk veel aan zijn lichaam gesleuteld, er was bovendien een hele nieuwe generatie topgolfers opgestaan die weliswaar veel respect hadden voor de resultaten van hun jeugdheld, maar inmiddels wel hun plaats hadden opgeëist. Spieth, Thomas, McIlroy, Johnson, Fowler, Koepka, Rahm, de lijst uitdagers was lang en sterk. Stuk voor stuk prezen ze Woods de hemel in en keken ze ernaar uit de strijd met hem aan te gaan, niemand was van plan zomaar voor hem opzij te gaan. En natuurlijk wilde Woods dat zelf ook niet. De competitor Woods wil geen cadeautjes. Nu niet, nooit niet. Maar ook hij zal hebben gevoeld dat het intimiderende aura dat altijd om hem hing er niet meer was. Niet alleen omdat hij er zo lang uit was geweest, ouder was geworden, en zijn lichaam misschien niet meer wilde: de jeugd had leren winnen in zijn afwezigheid en durfde de strijd inmiddels aan. Daarnaast had Woods niet langer altijd zijn onbenaderbare gameface op en stond hij meer open voor collega's en fans. Het kan niet ontkend worden dat deze nieuwe Tiger een prettiger uitstraling had, maar het maakte hem ook normaler, meer mens, kwetsbaarder.

Het eerste toernooi na de Hero Challenge leverde een 'bescheiden' 23ste plaats op, en paar weken later miste hij in het Genesis Open zelfs de cut, maar daarna kreeg de comeback echt gestalte. In het Valspar Championship hoefde Woods maar één man voor laten gaan (Paul Casey) en had hij op de achttiende een putt om een play-off af te dwingen. Een week later eindigde hij als gedeeld vijfde in het Arnold Palmer Invitational achter mannen als Rory McIlroy, Bryson DeChambeau, Justin Rose en Henrik Stenson. Vooral de tweede plaats in het Valspar stemde Woods tevreden. 'Ik was niet zo scherp als je moet zijn om een toernooi te winnen, maar dat ik tot de laatste hole een káns had om te winnen voelde goed. Het was vertrouwd, het moet alleen nog net iets beter om ook daadwerkelijk te winnen.'

Achttien keer stond Woods aan de start van een toernooi in 2018. Zestien keer haalde hij de cut, twaalf keer eindigde hij bij de beste 25. Daarbij zaten zeven top-10- plaatsen, twee tweede plaatsen en uiteindelijk – op de seizoensfinale nota bene – dus ook die vurig gehoopte overwinning. De tachtigste uit zijn loopbaan.

Dat die zege er uiteindelijk toch kwam in 2018 verbaasde uiteindelijk niemand. 'Het was wachten op die ene week', was een veelgehoord commentaar. Zo overtuigd was Woods zelf niet altijd geweest, gaf hij direct na de zege in het Tour Championship toe. 'Aan het begin van het seizoen wist ik het zo zeker nog niet, maar naarmate het jaar vorderde nam het vertrouwen toe en wist ik dat ik het nog in me had. Dit is een héél bijzondere overwinning en ik geef toe dat het me moeite koste niet in tranen uit te barsten op de laatste hole.'

Maanden later erkende Woods dat alleen al de gedachte aan de wandeling naar de green op de 72ste hole van de East Lake Golf Club hem nog altijd kippenvel bezorgde, en wie de beelden van het pandemonium voor de geest haalt, zal met vergelijkbare emoties te maken krijgen. De mensenmassa die over de fairway leek te stromen, de beveiligers die er maar ternauwernood in slaagden een doorgang te creëren voor Woods en spelpartner Rory McIlroy, de uitzinnige vreugde toen de laatste putt viel, en niet in de laatste plaats de vele collega's die Woods feliciteerden op weg naar de recording area. Voor de golfwereld was het absoluut een van de hoogtepunten van het jaar, het uitroepteken achter de zin 'Tiger Woods is terug!'

Waarschuwing

Een jaar geleden rond deze tijd wist niemand in hoeverre Woods nog een rol van betekenis zou gaan spelen; in het vroege voorjaar van 2019 liggen de kaarten heel anders. De overwinning in het Tour Championship zorgde ervoor dat Woods nog maar twee zeges nodig heeft om Sam Snead te achterhalen als speler met de meeste overwinningen ooit. Geen mens lijkt er aan te twijfelen dat Woods Slammin Sam, die tussen 1936 en 1965 82 keer won, niet alleen gaat achterhalen, maar ook gaat ínhalen. Net zoals er mensen zijn die het niet langer uitsluiten dat ook dat andere record er nog aangaat. Al is het nadrukkelijk een minderheid die Woods nog de vier Majors ziet winnen die nodig zijn om Jack Nicklaus te evenaren. Niet zo gek ook; het is dit jaar elf jaar geleden dat Tiger zijn laatste Major won (het U.S. Open van 2008 na een play-off tegen Rocco Mediate) en hoewel van de laatste dertig Majors ongeveer 1 op de 6 gewonnen werd door een veertigplusser, zijn de kansen op nog vier van golfs grootste prijzen klein. Dat gezegd hebbende: in The Open van het afgelopen jaar ging hij naar de slotdag met een goede kans op de zege alvorens als zesde te eindigen, en in het PGA Championship hoefde Woods zelfs alleen winnaar Brooks Koepka voor zich te dulden, die twee late birdies nodig had om de voormalig nummer 1 van de wereld van zich af te schudden. Het had niet eens zo héél anders hoeven lopen en Woods had niet op veertien maar op zestien Majors gestaan en dan...

Het bijna heilige getal '18' wordt – en werd – nooit door Woods zelfs uitgesproken. Zijn motto is nog altijd dat overwinningen alles regelen. Of is wéér zijn motto kun je beter zeggen. Want zelfs de meest succesvolle golfer van de afgelopen decennia werd zó door twijfel beheerst, twijfel of zijn lijf nog wel wilde, dat zijn doel voor 2018 in eerste instantie vooral was om pijnvrij te blijven en zo goed mogelijk te spelen. Nu dat gelukt is, ligt de lat voor 2019 een stuk hoger.

'Ik denk dat ik alles nu een stuk meer waardeer en dat ik het niet meer als vanzelfsprekend beschouw. Twintig jaar geleden dacht ik dat ik nog dertig jaar voor de boeg had, dat leek een eeuwigheid. Maar als je op een gegeven moment niet weet of je überhaupt ooit nog kunt spelen, wordt alles anders. Aan het begin van het jaar wist ik niet of ik ooit nog zou kunnen winnen, of ik nog een swing in elkaar kon zetten. Op de een of andere manier is me dat gelukt en moet je kijken waar we nu weer staan. Ik heb nog een hele toekomst voor me.'

De concurrentie is gewaarschuwd.

Dit artikel stond eerder in Golfers Magazine 1. Elke maand dit soort verhalen lezen? Neem dan nu een abonnement op Golfers Magazine, hét golftijdschrift van Nederland)