Interview Lafeber: 'Het U.S. Open is anders dan wat ik ooit zag'

Er staat dit jaar geen landgenoot op de deelnemerslijst van het U.S. Open. Joost Luiten, de enige speler die lang in de race was, stond uiteindelijk niet hoog genoeg op de wereldranglijst en besloot ook het kwalificatietoernooi aan zich voorbij te laten gaan. 

Naast Luiten speelde alleen Maarten Lafeber meermaals mee in het (nu) derde Major van het jaar. Sterker, de geboren Eindhovenaar was in 2003 de eerste Nederlander die zich wist te plaatsen.

'Het was best wel hectisch weet ik nog', herinnert hij zich. 'Je kon je toen nog niet in Europa kwalificeren. Ik speelde in Wales, stapte meteen in het vliegtuig naar Schiphol en de volgende dag direct naar Amerika en plaatste me op Lake Nona, waar ik woon, voor het U.S. Open op Olympia Fields.'

'Wat ik nog heel goed weet hoe groot en anders alles was. Ik had al best veel meegemaakt toen, The Open gespeeld ook, had dus wel een idee wat een Major was, maar zo groots als het U.S. Open had ik nog nooit gezien. Iedereen weet van de rough waar je echt alleen maar uit kan hakken, maar ik weet ook nog dat ik de banen elke keer zo lang vond, de lengte van de par-4's en die enorm dikke rough, dat heeft wel indruk gemaakt.'

'Van de banen waar het U.S. Open werd gespeeld was Olympia Fields nog wel te doen, net als Congressional. Winged Foot vond ik echt een drama, zo moeilijk, dat ging echt nergens over en dat zag je ook wel aan de scores. Maar waar het U.S. Open ook wordt gespeeld: je ballstriking moet goed zijn. Als je niet goed bent vanaf de tee heb je een probleem. Echt no way dat je het U.S. Open kan winnen van buiten de fairway. Misschien heel af en toe eens een keertje, maar je moet de bal goed in het spel brengen en je korte slagen moeten top zijn. Ik weet nog dat ik veel trainde op slagen van vijftig, zestig, zeventig meter daar. Omdat je als je de fairway mist uit moet chippen om je bal weer in het spel te krijgen en je daardoor de green niet kan halen zal je vaak vanaf daar up and down zien te maken.'

Hoewel Lafeber het zeker niet slecht deed miste hij zowel in 2003 (+8), 2006 (+9) en 2011 (+11) de cut die al die jaren ruim boven par lag - en op Winged Foot zelfs een winnende score van ruim boven par (+5, Ogilvy) kende.

'Ik heb drie keer de cut gemist, maar het was absoluut de moeite waard om er aan mee te doen en ik zou het zo weer doen. Ik stond dit jaar helaas niet hoog genoeg op de wereldranglijst om me te proberen te kwalificeren, anders had ik denk ik wel meegedaan. Je wilt als speler het hoogste bereiken en dat zijn voor mij de Majors. Als ik de kans had gehad op Pebble Beach te spelen had ik dat zeker geprobeerd. Nu zit ik vier dagen met mijn zoon voor de tv, hij wil geen minuut missen. Dat wordt nog wat met die late finishes...'