The King was here

Een harde vloek ontsnapt me in de doodstille woonkamer als ik om zes uur 's ochtends mijn tijdlijn doorblader. Het staat er echt. Arnold Palmer is op 87-jarige leeftijd overleden. The King is dood.

Niet dat zijn overlijden als een enorme verrassing kwam. Het is natuurlijk niet voor niets dat alle grote media direct een uitgebreid In Memoriam konden publiceren. Dat was echt geen nachtelijke vlijt van een wakende redacteur. Dat verhaal lag al even op de plank. Niet alleen omdat Palmer al ruim in de tachtig was, nee, vooral omdat het krachtmens zienderogen achteruitging de laatste jaren. De ceremoniële afslag bij The Masters liet hij al eerder aan zich voorbij gaan en bij zijn eigen toernooi op Bay Hill zag de golfwereld dit voorjaar een vermoeide oude man in een kar langszij komen. De lichtjes in zijn ogen, de lichtjes die pure levenslust uitstraalden en die zo kenmerkend voor hem waren, leken gedoofd. En nu zijn ze dat dus definitief.

Ik heb Arnold Palmer niet meegemaakt als speler, en toch moest ik slikken toen ik het nieuws van zijn overlijden las. De filmpjes van de Amerikaan in actie, de interviews, de foto's, ik bekijk en lees ze allemaal met weemoed. Wat was hij goed. Wat een power straalde hij uit met die typische swing en nog typischer putthouding. De verhalen over zijn fanschare, de verhalen over wat hij allemaal terug gaf aan zijn volgers. Ik lees, ik klik, ik scroll, ik klik, ik lees.

Net zo min als ik Palmer als speler heb meegemaakt, heb ik hem - anders dan velen - ook nooit ontmoet, al kwam ik twee keer in de buurt.

In 2014 was ik op persreis naar Myrtle Beach en werden we rondgeleid door een enorm enthousiaste dame die een leven lang voor het bedrijf van Palmer had gewerkt. Hoewel ze jarenlang een van zijn meest nabije medewerkers was geweest, sprak ze consequent over 'Mister Palmer'. Niet omdat het moest van haar baas, maar omdat ze vond dat het zo hoorde, legde ze uit toen ik haar er naar vroeg: 'Sommige mensen tutoyeer je gewoon niet. Mister Palmer was er daar een van. He was just too big.' En jammer dat we niet een dag eerder waren geweest, dan hadden we hem misschien nog de hand kunnen schudden... 

De enige keer dat ik écht in zijn nabijheid was, was op een vroege voorjaarsmorgen in Augusta. Het was het jaar dat Reinier Saxton meedeed aan The Masters en ik daar verslag van mocht doen. Op weg naar de par-3 wedstrijd, op de drivingrange, was Palmer op Saxton afgestapt en had hem aangesproken - 'hij herkende mij als de deelnemende amateur' - hem veel succes gewenst en was weer verder gegaan. 'Als de gentleman die hij was', zei Saxton jaren later over die korte ontmoeting.

Hoewel het nog uren duurde voordat Saxton van start ging die negende april van 2009, stond ik voor dag en dauw bij de eerste tee te wachten op de ceremoniële start van het toernooi. Als je dan toch op Augusta National bent, dan wil je dat bijzondere moment niet missen. Mag je dat moment niet missen. En dus had ik een mooie plek uitgezocht. Enkele minuten voordat Palmer zijn opwachting maakte kwamen daar een paar beveiligers langslopen. Aan mij en de mensen die op ongeveer dezelfde plaats stonden werd vriendelijk gevraagd even opzij te gaan zodat Mister Palmer er zo langs zou kunnen.

Wat er op dat moment met diezelfde mensen om mij heen gebeurde had ik nog nooit gezien. De 'Oh my God, he's gonne walk right here'-s en de 'This is so awesome!'-s waren niet van de lucht. Eerlijk? Echt snappen deed ik het niet. Mooi hoor dat een van de grootste golfers ooit zo langs zou komen, maar ondertussen was het wel gewoon een tachtigjarige baas die nu eenmaal die twintig meter van clubhuis naar tee moest overbruggen. Big deal.

Tot Palmer naar buiten schreed. Iets gebogen, voorzichtig lopend op het natte gras, maar met oog voor iedereen die daar om vroeg. Tijd voor handtekeningen was er niet, selfies bestonden in 2009 nog niet, maar tijd voor een enkele hand en een blik was er wel. Hij keek me aan en knikte vriendelijk terwijl hij - zo snel als zijn tachtigjarige benen hem konden dragen - voorbij liep. Ineens snapte ik waarom al die mensen zo opgewonden waren geweest. 

Ik weet zeker dat iedereen die daar stond, het gevoel had dat Mister Palmer – 'echt waar, ik zweer het je' – speciaal naar hem of haar had gekeken.

En ik denk dat het nog zo was ook.

De koning was hier. Lang leve de koning.

Arnold Palmer 1929-2016