Goud!

Afgelopen weekend twitterde Wil Besseling dat het precies tien jaar geleden was dat hij samen met Joost Luiten en Tim Sluiter wereldkampioen werd. Tien jaar alweer...

'Zit je nog bij je computer? Ik zou anders maar heel snel teruggaan als ik jou was', sms'te goede vriend Abe Jan ter Beek me die zondag 29 oktober 2006. De hele ochtend hadden we een hotline gehad en al F5-end de scores in Zuid-Afrika gevolgd. Nederland stond er goed voor bij het ingaan van de laatste dag. Wat heet goed. Eerste stonden we zelfs. Maar hoe hard we ook op de knoppen drukte, in de loop van de dag verdween de wereldtitel langzaam uit beeld, werd de voorsprong een achterstand en gaf ik toe aan de wens van de kinderen om naar de kinderboerderij te gaan. Een foute keuze zag ik nu op het schermpje van mijn telefoon, en op een hobbeltje kon ik terug naar huis om Nederland golfgeschiedenis te zien schrijven.

Joost Luiten eindigt met een reeks (zes onder par in de laatste vijf holes) die door de coach van de Amerikanen wordt omschreven als 'stuff only legends do', Wil Besseling laat zich individueel tot beste kronen (zes slagen beter dan ene Rory McIlroy...), en de 17-jarige Tim Sluiter draagt keurig zijn steentje bij in het team dat met Jeroen Stevens, Gordon Machielsen en Chris van der Velde drie gedreven begeleiders heeft.

De thuiskomst de volgende dag was groots. In allerijl was een zaal op Schiphol geregeld en die zat tot de laatste plaats vol. Koningin Beatrix stuurde een gelukstelegram, de vader van Wil Besseling denderde midden in de persconferentie emotioneel de zaal in en naar voren voor een knuffel met zijn zoon, Tim Sluiter kreeg een soort high-five van Professor Van Vollenhoven, en Joost Luiten liep rond met een opblaasbare oranje kroon op zijn hoofd. Toenmalig ngf-directeur Henk Heyster stamelde 'Ongelofelijk dat dit ons is overkomen', en iedereen - familie, vrienden, wij - iedereen straalde en genoot.

Nederland. Wereldkampioen golf.

Op de redactie ging het hele schema overhoop. De drukker kreeg de opdracht om een gouden cover te drukken, collega Kim Chang schreef een groot verhaal over hoe het droomscenario zich ontrolde, Wil Besseling kreeg als individueel wereldkampioen extra aandacht in de vorm van een ruim interview, de begeleiders legden Jan Kees van der Velden uit hoe deze titel tot stand was gekomen en wat er moest gebeuren om dit niveau vast te houden, Jeroen Stevens had een dagboek bijgehouden, en met hulp van familie, begeleiders en vrienden, werd een fraaie fotocollage in elkaar gezet.

Tien jaar na die gouden week ligt er in huize Paehlig nog altijd een in plastic gestoken exemplaar van dit nummer. Je weet immers nooit hoe lang het duurt voordat Nederland weer geschiedenis schrijft. Die tien jaar zijn ook voorbij gevlogen. Alsof het gisteren was...

(Foto's: Getty Images)