En dat is twee...

Of eigenlijk: en dat is vijf. Vijf overwinningen op de Europese Tour heeft Joost Luiten nu. En aangezien bij elke zege een blog hoort...

Enkele jaren geleden maakte ik met mezelf de afspraak dat elke Nederlandse overwinning op het hoogste niveau een blog verdiende. En dus schreef ik er inmiddels vier voor Joost, een paar voor Christel (die ik natuurlijk niet boven tafel weet te krijgen op het moment dat ik ze nodig heb), en een voor Dewi-Claire.

En nu dus alweer de vijfde voor Luiten. Al moet ik erkennen dat ik niet verwacht had dat we daar zo lang als nu op moesten wachten. Maar ondanks die wachttijd...vijf zeges op het hoogste niveau...het is me nogal wat. Natuurlijk, in het licht van Europese veelwinnaars als Seve (50), Woods (40) en Montie (31) is het nog niets maar hij heeft nog even. Ook zijn verdiensten mogen naar Nederlandse maatstaven astronomisch zijn, de 8,3 miljoen euro aan prijzengeld steekt schril af tegen de 32 miljoen die een Lee Westwood bij elkaar harkte in de loop der jaren. Maar opnieuw: Joost heeft nog even.

Er zaten – op enkele dagen na – precies twee jaar tussen zijn zege in het Wales Open. 45 toernooien op rij bleef hij zonder overwinning. Dat mag je lang noemen, maar het is niet dat hij heeft stilgezeten in de tussentijd. Zo eindigde hij tussen Wales en Spijk elf keer in de top-10, waarvan maar liefst negen keer in 2016; een prestatie die geen enkele speler hem na kan zeggen.

Aan de ene kant kun je dus stellen dat de overwinning er aan zat te komen, aan de andere kant was het juist de laatste maanden niet je-van-het. Tot april tekende hij voor maar liefst twee tweede plaatsen, twee vijfde plaatsen en nog twee andere top-10 noteringen. Daarna werd het wordt moeizamer met een paar gemiste cuts en weinig opzienbarende optredens in de Majors. Al zal ik die woorden niet van toepassing verklaren op de indrukwekkende slotronde in het US PGA... De 65 die Luiten daar maakte verried al dat er nog veel moois aan zat te komen, al worstelde Luiten met zijn vorm, met de vermoeidheid, en was hij mentaal ook niet op zijn sterkst. Zeker na afloop van een mindere ronde, een minder toernooi, liet hij zijn ongenoegen vrijelijk stromen.

Maar toen brak de 36ste week aan. De week van zijn KLM Open.

Goed, de eerste dagen waren nog weinig hoopgevend. Hij werd weggespeeld in de Challenge met Thomas Pieters, en ook de eerste ronde leek uit te draaien op een worsteling met zichzelf. Maar zie, halverwege diezelfde eerste ronde vond hij de juiste versnelling, de juiste gemoedstoestand, het juiste ritme. 69, 64, 69, 63 met slechts drie bogeys en niet minder dan 22 birdies voor een totaal van negentien onder par en de tweede zege in het KLM Open. Zijn vijfde zege dus in totaal.

Op de wereldranglijst lonkt de top-50 weer, op de Order of Merit staat hij nog maar net buiten de top-10. Als Luiten het goede gevoel van het KLM Open vasthoudt kan het nog een heel mooi slot van het seizoen worden. Ik zet de blog die hoor bij een zesde zege vast voorzichtig in de steigers. Ik kan me niet voorstellen dat we daar weer twee jaar op moeten wachten.