Dierenleed

Niet elke birdie is reden voor een feestje op de golfbaan merkt Rob Hoogland op in zijn laatste column voor Golfers Magazine

Ineens moet ik aan het roodborstje denken. Dat lieve, kleine roodborstje. Hoewel roodborstjes eigenlijk helemaal niet lief zijn: die agressieve krengen gaan in mijn tuin zelfs tegen eksters tekeer.

Dit roodborstje stierf op donderdag 12 augustus 1993 hoog in de lucht boven de drivingrange van golfbaan Sluispolder te Alkmaar, waar ik op dat moment les kreeg van golfpro Philip Horn. Ik golfte nog maar pas, had een ijzer-6 in mijn handen en Philip verordonneerde mij om mijn takeaway iets meer met mijn schouders in te zetten. Ik produceerde een werkelijk schitterende zwaai, iets van binnen naar buiten in de downswing. En ja hoor, daar ging-ie, de bal bedoel ik, met een lichte draw richting het zwerk, zo hoog en ver dat ik 'm uit het oog verloor.

'Die is dood', zei Philip.

'Wie?', vroeg ik verstoord.

'Dat vogeltje', zei Philip.

'Welk vogeltje?'

Philip onderbrak de les en wandelde rustig het terrein van de range op, wat mij danig irriteerde omdat die gozer hartstikke duur was. Tijd was geld! Bij het 150 meter-bord aangekomen bukte hij zich om iets op te rapen, waarna hij terugliep en mij de schrik van mijn toen nog zo jonge en onschuldige leven bezorgde.

'Kijk, het is een roodborstje', zei Philip. 'Je raakte 'm goed.'

Het was mijn allereerste birdie.

Ik dacht eraan terug toen ik hoorde dat Leo van de Ruit, schrijver van meerdere golfboeken, op zoek is naar golfverhalen waarin dieren een rol spelen. Welnu, die kan ik hem leveren, onder andere met de anekdote die ik zojuist vertelde, maar ook met andere, die jammergenoeg stuk voor stuk triest eindigen.

O, die lijster in het struweel langs de vijfde hole van golfbaan Westwoud. Ik sloeg een shank zoals er nog nooit een shank was geslagen, en toen ik mijn bal eindelijk naast een populier terugvond lag-ie vlak naast een nog warme vogel, een lijster inderdaad, waarvan de gebroken ogen grote verbazing uitdrukten.

O, die meeuw op de fairway van de twaalfde van Sluispolder, die zo onverstandig was op te vliegen op het moment dat ik een hazennaaier met een houten-3 richting green produceerde. Nou ja... hazennaaier... het was meer een meeuwennaaier: ik raakte de arme vogel vol in zijn nek, hij overleed ter plekke aan zijn verwondingen en greenkeeper Hans Muis grijnsde twee minuten later: 'Kejje die andere vijfduizend rotzakken ook niet effe doodslaan?'

O, dat schaap op de Ierse golfbaan The Heath.

Nee, laat ik nu maar stoppen.

(Deze column van Rob Hoogland verscheen eerder in Golfers Magazine 2)

(Foto: Golfsupport)