De terugkeer van Tiger

Hoeveel mensen zouden afgelopen donderdag met het bord op schoot hebben gezeten om maar niets van de rentree van Tiger Woods te hoeven missen? Hoeveel mensen hielden dat de drie navolgende dagen gepassioneerd vol? En wat denken die mensen nu, nu de langverwachte terugkeer van Tiger er op zit? Overheerst teleurstelling over de twee na laatste plaats in zijn eigen Hero World Challenge, of is er tevredenheid over de flitsen 'oude Tiger' die zichtbaar waren op de baan op de Bahamas?

Donderdag 1 december kreeg ik al vroeg een berichtje via whatsapp met een even korte, als duidelijke, boodschap. “Tiger Day!”, stond er in mijn display. En het was precies dat wat voor ons lag. Dat er in het invitatietoernooi nog zeventien andere wereldtoppers aan de start verschenen (hoezo 'nog'? Woods ging het toernooi in als nummer 898 van de wereld...), wat boeide het? Stenson, Spieth, Watson, Johnson, Reed... topspelers die elke week mee doen om de overwinning, die elke week de grote naam op het affiche kunnen zijn, waren deze week niet meer dan decoratiemateriaal. Alle ogen waren gericht op die ene man die golfwereld zo lang had gemist. Dat vond het publiek, dat vonden de zendgemachtigden, dat vonden ook zijn collega's zelf. De man die ooit voorbestemd was om de 18 Majors van Nicklaus uit de boeken te spelen kon, kan, nog niet gemist worden.

Na de zoveelste rugoperatie, na vijftien maanden revalideren, na zich op het laatste moment terug te hebben getrokken van het Safeway en Turkish Airlines Open, ging het nu echt gebeuren. Maar wát er precies ging gebeuren, wist niemand. Alle optimistische geluiden van de drivingrange en de oefenrondes ten spijt, een toernooi is toch even wat anders. De spanning, de druk, alle ogen van de wereld weer op je gericht; de vraag hoe Woods daar mee om zou gaan was minstens zo interessant als de staat van zijn spel.

Het antwoord na vier dagen golf is bemoedigend, maar ook niet meer dan dat. Er waren genoeg tekenen dat Woods nog altijd een uitzonderlijk goede speler is, maar er waren ook momenten – veel momenten – waarop zijn ooit onoverwinnelijke aura nauwelijks voor te stellen was. Teveel gemiste fairways, een chip die terug rolde, te veel of te weinig club, ballen in het water. Zelf noemde hij ze 'silly mistakes', en misschien waren ze dat ook wel goeddeels. Te gretig, net te veel risico, net niet voldoende commitment en ritme.

De twee uitersten – goed en slecht – waren eenvoudig aan te wijzen in de statistieken. Naast winnaar Matsuyma maakte niemand meer birdies dan Woods (24), maar ook niemand in het veld maakte meer dubbels (6) dan Woods.

Woods werd in het veld van zeventien man uiteindelijk vijftiende, maar stapte na afloop opgetogen voor de camera. De lach op zijn gezicht en de lichtjes in zijn ogen waren niet gespeeld. De blijdschap was echt. De ooit zo stuurse alleenheerser had oprecht genoten terug te zijn in competitie en was hongerig om zich opnieuw, maar dan beter, te meten met de jongens die in sommige gevallen nog in de luiers lagen toen hij zijn debuut maakte: de man met de meeste birdies en dubbels was ook nog eens de oudste in het veld, merkte de eind deze maand 41-jarige glimlachend op en in de wetenschap dat de tijdens veranderd zijn.

Wordt de man die 683 weken nummer 1 van de wereld was ooit weer zo dominant als hij eens was? Het is onwaarschijnlijk. Gaat Woods nog wedstrijden winnen? Het zou me hogelijk verbazen als dat niet zo is. Genieten wij van het feit dat Woods weer van de partij is? Als ik voor mezelf mag spreken: ja, driewerf ja.

En gelet op de vele appjes die de afgelopen week werden uitgewisseld sta ik daar niet alleen in.

Tiger is terug!

_{(Foto: Getty Images)}