Beat the Pro - II

Het werd geen shank, het werd geen airshot, geen topper. Maar een mooie ervaring was het wel

Waarom uitgerekend nu? Altijd ben ik op tijd op de tee. Altijd! En net vandaag sta ik te lang te kletsen en mis ik bijna mijn starttijd. Gelukkig is toernooidirecteur Daan Slooter er die een binnendoor weggetje weet. Maar als ik even niet oplet, is Daan weg en sta ik in het clubhuis en weet ik niet meer welke kant ik op moet. De dame achter de balie stuurt me naar de lift, dat is het snelste. Ik stap in, druk op de knop, en ineens vliegt deze net als in Sjakies glazen lift weg, en sta ik voor de deur bij Golf National in Parijs. Nee! Nee! Nu ga ik het zéker niet halen schiet het door me heen. Waarom uitgerekend nu?'

Met een schok sla ik mijn ogen open en kijk ik naar het plafond van mijn donkere slaapkamer. Een nachtmerrie. Het is half vier 's nachts. Ik heb nog een paar uur te gaan voor ik op de tee wordt verwacht. 08.57, met de derde groep van de dag. Dat ga ik halen.

Natuurlijk bouwde zich wel iets van spanning op de afgelopen dagen. Een slagje naar een green op net meer dan honderd meter, je doet het elke ronde wel een paar keer. Maar hoe vaak ik dat ook zei en dacht, het kon het besef dat de setting toch net even anders ging worden niet wegnemen.

Op de tee tussen de pro's, aangekondigd worden door spreekstalmeester Mark Reynolds, een caddie die afstanden, bal en tee aangeeft, en – detail – publiek op de tribunes.

Toegegeven, druk was het zeker nog niet toen het mijn beurt was. Wat dat betreft had ik het geluk dat ik niet twee groepen later aan de bak moest. De amateur die moest spelen onder het toeziend oog van Luiten, had wél een volle tribune als extra hindernis. En dat terwijl al flink wat extra's gevraagd wordt zo bleek bij de eerste spelers. De eerste amateur (handicap 3 en een beetje) sloeg een prima bal die van de green rolde, maar de tweede amateur (handicap 12) sloeg de bal vijftien meter na de tee in de hoge rough. Het duurde tot en met de vijfde groep voordat iemand de bal op de green wist te houden.

Daarmee weet een goed verstaander genoeg. Pas in de vijfde groep een bal op de green, en ik zat in de derde...

Nadat de rest van mijn flight de bal op de green had geslagen – en Wil Besseling mijn kansen op de neary flink reduceerde door zijn bal op anderhalve meter te leggen – was het mijn beurt. Collega's, vrienden en kennissen die lucht hadden gekregen van deelname waren aanwezig om me 'aan te moedigen', Besseling wenste me nog even succes, ik negeerde nadrukkelijk onnadrukkelijk de woorden van Daan Huizing ('wedden dat het een shank wordt'), Reynolds ging aan de voor mij goede kant staan, en ik deed mijn best de hartslag terug omlaag te krijgen.

Een oefenswing gunde ik mezelf niet – wel een korte gepikte warming-up op de drivingrange toen de zon nog niet op was – de bal bleef maar net op de tee liggen, de back-swing was nog korter dan anders en daar ging de bal onderweg. De bedoeling – ja ik had nog een gameplan ook – was deze links van de vlag te laten vertrekken en dan naar de vlag te drawen, maar hij begon al op de vlag en vloog over de bunker rechts van de green heen. De marshal meldde dat de bal wel op de green terechtkwam alvorens er rechts vanaf te rollen want vanaf de tee was dat niet te zien. Al bleek later dat hij dat kennelijk tegen iedereen zei, want mijn bal kwam niet op maar naast het puttingoppervla nee. Geen vliegtickets dus omdat ik de pro's had verslagen (dat gebeurde een paar groepen later voor het eerst) maar wel een mooie ervaring.

Want, ja, dat was het. Mooi en leuk. De scepsis is gebleven, de reacties van de spelers en vooral de caddies liepen niet over van enthousiasme, maar wanneer krijg je als clubgolfer nu de kans om ín een professioneel toernooi mee te doen. Als je de kans krijgt...niet twijfelen, gewoon doen.

Nou ja...gewoon...