Standplaats Amsterdam II

De traditie van dagelijkse blogs vanaf The Open gaat dit jaar dan misschien niet door, vanuit Amsterdam is er ook zat te schrijven over het toernooi.

Wie een Major gewonnen heeft mag lang meedoen aan het toernooi dat hij ooit won, maar hoe lang moet je doorgaan? Wanneer komt het moment om te zeggen: het is genoeg? Voor jezelf, voor het publiek, voor je collega's.

Mark O'Meara opende gisteren het bal en tekende direct voor de hoogste score van de dag (81). Todd Hamilton kon opnieuw niet laten zien waarom hij ooit de claret jug won na twee keer een 79. John Daly bleef met +4 de eerste dag nog enigszins overeind, maar mag na een 78 en +12 ook zijn koffers pakken. Net zoals David Duval en Sandy Lyle aan het eind van de tweede dag ongetwijfeld zullen moeten doen.

Stuk voor stuk zijn het oud-kampioenen die door het klimmen van de jaren of het niet meer hebben van voldoende golfvaardigheden, eigenlijk niets meer te zoeken hebben op The Open. Op The Masters zie je hetzelfde. Mannen die zich ooit trots het groene jasje om lieten hangen, gaan als een soort curiositeit door de baan. Gewoon, omdat ze dat nu eenmaal de rest van hun leven - en op The Open tot hun zestigste - mogen.

Het is een mooi onderdeel van de show die een Major ook is, maar moet je het eigenlijk wel willen? Moet de organisatie het wel willen? Zou het niet beter zijn de startbewijzen van de kampioenen van weleer ter beschikking te stellen aan de spelers die hun plek in het veld nu verdiend hebben in plaats van hen die dat in een (grijs) verleden deden?

Er valt wat voor het een en wat voor het ander te zeggen. Natuurlijk speel je door als je daar nog zin in hebt en het mag. Zeker ook omdat het publiek het over het algemeen enorm kan waarderen, gelet op het grote aantal open doekjes dat de oude helden ten deel valt. Bij het oplopen van elke green krijgen ze over het algemeen net even meer applaus dan de spelers van vandaag, ongeachte hun plek op het leaderboard, en vaders vertellen trots aan hun kinderen hoe goed deze man vroeger wel niet was. En dan heb ik het nog niet eens over de oude sterren die de klok terug weten te draaien. Bernhard Langer doet het op The Masters nog bijna elk jaar en wat te denken van Tom Watson en zijn bijna-zege van enkele jaren geleden. Je moet er toch niet aan denken dat hij al eerder af had moeten zwaaien? 

Ook al zijn bijna alle oude helden na twee dagen klaar, het hoort bij de historie van The Open.

Stel je voor dat Tom Watson al eerder was afgezwaaid...

(Foto's: Golfsupport)